Edvard Munch (1863-1944), Norweski pejzaż (Norwegische Landschaft), 1908

Akwaforta, sucha igła; wym.: 10,5 x 15,5 cm; nie sygn. Oryginalna grafika była dołączona do kiążki "Die Kunst des Radierens" Hermanna Strucka, PAN-Presse, Kopenhaga 1912-1920. Na dolnym marginesie pp oł. opis kolekcjonerski. Lit.: Gustaw Schiefler,. Verzeichnis des graphischen Werks Edvard Munchs bis 1906 (t. 1. Berlin 1907; reprint 1974, poz. 268); Woll poz. 298 II.

Najwybitniejszy malarz norweski, jeden z najbardziej rozpoznawalnych europejskich artystów przełomu XIX i XX w. Sztuka Muncha silnie wpłynęła na rozwój malarstwa europejskiego początku XX w., stanowiąc jedno z głównych źródeł ekspresjonizmu. W 1881–86 Edvard Munch studiował w królewskiej szkole rysunku w Oslo (m.in. 1882–83 u Ch. Krohga), a 1890 — u L. Bonnata w Paryżu, gdzie wyjechał dzięki stypendium; był związany z symbolistami z kręgu S. Mallarmégo oraz ze szkołą z Pont-Aven. Wiele lat spędził w Niemczech (1892–1907); 1908 po przejściu załamania nerwowego powrócił do Norwegii. Zyskał też duże uznanie, co zaowocowało licznymi wystawami indywidualnymi w ojczyźnie, a także w Niemczech i Szwajcarii oraz zamówieniem u Muncha dekoracji ściennych — alegorii Nauki, Historii i Natury dla uniwersytetu w Oslo (1910–15). Jednocześnie pracował w niemal zupełnym odosobnieniu. W ostatnim okresie życia malował portrety i pejzaże. W III Rzeszy oraz okupowanej Norwegii obrazy Muncha usunięto z muzeów jako przykłady tzw. sztuki zdegenerowanej. W swoich pracach stosował silny kontur, płynną, secesyjną linię oraz bogaty koloryt, z którym wiązał znaczenia symboliczne; te same tematy powtarzał w malarstwie (olej, pastel) i grafice (drzeworyty, litografie, akwaforty).