Giuseppe Niccolo VICENTINO wł. ROSSIGLIANI (czynny ok. 1510-1550) wg Polidora da Caravaggio (1499-1543) Drzeworyt światłocieniowy (chiaroscuro), oryginalnie odbity z trzech klocków, papier żeberkowy. Wym. 31,5 x 42 cm, sklejony z dwóch arkuszy i przycięty. sygn. p.d. na płycie: PVLIDORO * CAR /IO * NIC * VICEN; na odwrocie ołówkowe zapiski niemieckiego kolekcjonera. stan dobry. Ślady zagrzybień, załamanie podklejane. Scena przedstawia śmierć Ajaksa Wielkiego, króla salaminy. Bohater spod Troi w przypływie szału wybił stado baranów, sądząc, że to jego greccy towarzysze, którzy go rozgniewali. Na drzeworycie przedstawiono moment gdy Ajaks popełniwszy ze wstydu samobójstwo, na oczach Greków upada na ziemię osłonięty swoją słynną olbrzymią tarczą. Forma sygnatury wskazuje, że mamy do czynienia ze starszym wydaniem drzeworytu niż bardziej popularna na rynku wersja Andrei Andreaniego (1540-1623). Bartsch 1854-1876, t. 12, s. 39; Nagler 1835, t. 20, s. 208; Nagler 1871, nr 188, s. 64-65. Polidoro da Caravaggio był malarzem-manierystą, jednym z najzdolniejszych i najbardziej niekonwencjonalnych uczniów Rafaela. Po Sacco di Roma uciekł do Mesyny i Neapolu i tam działał. Próbę powrotu do Rzymu uniemożliwił mu jeden z jego robotników, zabijając go i rabując. Słynął głównie z niezachowanych dekoracji malarskich fasad rzymskich pałaców i domów, chętnie powielanych w grafice i traktowanych jako podręcznik malarstwa przez następne pokolenia artystów. Jednym z nich był Vicentino, grafik działający w latach 40. XVI w. w Bolonii i Rzymie. Tworzył w rzadkiej technice chiaroscuro. Miała zostać wynaleziona przez Hansa Burgkmaira ok. r. 1509 jako imitacja bardzo poszukiwanych przez kolekcjonerów rysunków określanych tym samym mianem, wykonywanych na barwnym papierze i modelowanych białym gwaszem ku światłom oraz piórkiem lub pędzlem (przez lawowanie) ku cieniom. Poszczególne plamy waloru bito z osobnych klocków, często na barwnym papierze. Na południe od Alp pierwszy był Ugo da Carpi. Choć Vicentino prowadził prężnie działający warsztat reprodukujący cudze projekty, o nim samym nie zachowało się wiele informacji poza tym, że sygnował tylko 5 niedatowanych drzeworytów, każdy z innego artysty.
