sygn. p. d.: RO [ołówkiem];
sygn. i dat. p. d.: RO 58r. [ołówkiem, na kartonie].
W latach 50. i 60. XX wieku uformowane zostały założenia niefiguratywnej sztuki artysty, które Roman Owidzki sukcesywnie rozwijał równocześnie czerpiąc z doświadczeń uzyskanych podczas studiów w pracowni Kompozycji Bryły i Płaszczyzn w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W okresie międzywojennym stołeczna uczelnia była ważnym ośrodkiem kształcenia z zakresu wzornictwa i rzemiosła artystycznego. Pierwsze dekady XX wieku, w twórczości Romana Owidzkiego to etap poszukiwań w malarstwie i rysunku własnego języka wypowiedzi artystycznej. Zgeometryzowane kompozycje z tego okresu noszą cechy malarstwa kubistycznego. Malarz sukcesywnie pozbawiał je figuratywnych elementów a barwa kompozycji ulega monochromatycznym tendencjom. Unifikacja kompozycji do rytmicznych brył, podział przestrzeni płaszczyzn oraz ograniczona paleta barwna prowadzi bezpośrednio do reliefowych kompozycji strukturalnych Romana Owidzkiego, z których to jest najbardziej znany. Przez Bożenę Kowalską artysta stawiany jest w jednym szeregu tak wpływowych twórców współpracujących z Galerią Foksal, jak Henryk Stażewski czy Jerzy Kałucki, którzy również za kluczowy i dominujący w ich koncepcji sztuki uznali abstrakcyjny, geometryczny język wypowiedzi artystycznej.
