JASIEŃSKI B. - Pieśń o głodźe. 1922. Egz. O. Ortwina.

[JASIEŃSKI Bruno]. Bruno Jaśeński - Pieśń o głodźe. Krakuw [!] 1922. Wyd. Instytut Wydawńiczy "Ńezależnych". 8, s. 51, [5]. brosz.
Rypson I 15; Rypson II 40; ZPW 243; Peiper 493; SPKL 185. Ubytki i załamania krawędzi okł., niewielkie zaplamienia i otarcia kart. Ślad po naklejce inwentarzowej na tylnej okł. Egz. numer 952 z księgozbioru krytyka i publicysty Ostapa Ortwina (podpis własn. w czterech miejscach). Numer egzemplarza wpisany odręcznie przez autora i przez niego opatrzony podpisem monogramowym. Okładka proj. autora. "Można tu dostrzec wpływ rosyjskiej plastyki konstruktywistycznej, zwłaszcza prac Lissitzky'ego, z którym poeta mógł się zetknąć podczas pobytu w Rosji. Można również wskazać na podobne układy typograficzne Johna Heartfielda, wykonywane dla pisma 'Neue Jugend'. Nowością tomiku Jasieńskiego było zastosowanie w tekstach radykalnie zmodernizowanej ortografii" (Rypson). "Pieśń o głodzie" była "niezwykle ostrym wyrazem protestu społecznego i buntu w stosunku do tradycyjnej poezji" (J. Sawicka "Na skrzyżowaniu dwóch epok" w: "Poeci dwudziestolecia międzywojennego", t. 1-2, War. 1982, t. 1, s. 379). Spotkała się z ostrą krytyką S. Żeromskiego. Pytał: „Dlaczego utalentowany poeta Bruno Jasieński drukuje swoją książkę [...] inaczej, niż wszyscy, według jakiejś pisowni nieznanej nikomu, wymyślonej z głowy? Wytłomaczenie jest tylko jedno: naśladownictwo gotowego wzoru. Jakiż bowiem inny czynnik [...] mógł skłonić tego poetę do wyrządzenia tak ciężkiej krzywdy naszej narodowej kulturze, jak niweczenie ustalonego sposobu wyrażania myśli [...]?” Zabiegi Jasieńskiego nazwał „niewątpliwą szkodą języka polskiego” i zarzucał mu, że „przekreśla naszą pięćsetletnią narodową pracę w dziedzinie opanowania piśmiennego języka przez pismo” i „podważa główną podstawę narodowej cywilizacji".