MUZYKA PODHALA Ilustracje i ozdobniki Zofia STRYJEŃSKA

oprac. MIERCZYŃSKI Stanisław: MUZYKA PODHALA, wstęp Karol Szymanowski, ilustracje Zofia Stryjeńska, Książnica Atlas, Lwów - Warszawa 1930, s. XXII[2], 71[3] tab IX, 36 cm

układ książki zaprojektował Jerzy Warchałowski

Książka w języku polskim i francuskim

Egzemplarz numerowany: 670

Tablice zawierają obrazki Zofii Stryjeńskiej i tekst autentyczny

I. Las pod reglami II. Juhas i dziewczyny III. Pochód na halę IV. Ognisko na hali V. Muzyka góralska

VI. Taniec góralski VII. Wyjście z karczmy VIII. Zbójnicy IX. Taniec Janosika

Prócz tego w woluminie umieszczono ozdoby w tekście autorstwa Zofii Stryjeńskiej: na stronie VI, XI, XIV, XIX, XXIII

Oryginalna oprawa wydawnicza. Książka zabezpieczona futerałem wykonanym współcześnie

Stan IDEALNY 

Zofia Stryjeńska (ur. 1891 Kraków - 1976 Genewa) - "Jedna z najwybitniejszy artystek polskich 1 połowy XX wieku. Była żoną architekta i rzeźbiarza Karola Stryjeńskiego. W 1909 rozpoczęła naukę w szkole malarskiej dla kobiet Marii Niedzielskiej. W 1911 przebrana za chłopca, jako Tadeusz Grzymała rozpoczęła studia malarskie w Monachium (w tym czasie do tamtejszej akademii nie przyjmowano kobiet). Po roku rozpoznana przez kolegów opuściła Monachium i wróciła do Krakowa. W 1918 wstąpiła do Warsztatów Krakowskich jako projektantka zabawek i autorka tek graficznych. W latach 1921-1927 mieszkała w Zakopanem, gdzie jej mąż pracował jako dyrektor Szkoły Przemysłu Drzewnego. Po rozwodzie w 1927 przeniosła się do Warszawy. W 1938 otrzymała kilka zamówień z polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, m.in. na kilim dla cesarza Japonii Hirohito. Wzięła udział w dekoracji wnętrz polskich statków pasażerskich: "Batorego" i "Piłsudskiego". Wykonała także freski w Muzeum Techniczno-Przemysłowym w Krakowie (1917), polichromię sal w baszcie Senatorskiej na Wawelu (1917) i dekoracje wnętrza winiarni Fukiera w Warszawie. Jako członek Stowarzyszenia Artystów Polskich Rytm (od 1922 roku) wzięła udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 roku, zdobiąc salę główną polskiego pawilonu zaprojektowanego przez J. Czajkowskiego sześcioma panneaux przedstawiającymi Rok obrzędowy w Polsce. Indywidualne prezentacje twórczości Stryjeńskiej odbyły się m.in. w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1919, 1926), paryskiej Galerie Crillon (1921), londyńskim New Art Salon (1927), lwowskim Muzeum Przemysłu Artystycznego (1932) i warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki (1935). Za granicą artystka eksponowała swe prace na Biennale w Wenecji (1920, 1930, 1932) oraz na wystawach organizowanych w latach 1927-39 przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. W 1929 roku otrzymała wielki złoty medal za ilustracje książkowe na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, a w 1932 roku zdobyła złoty medal na XVIII Biennale w Wenecji. W okresie największej popularności Stryjeńskiej jej prace były rozpowszechniane w formie tek, albumów i pocztówek przez oficynę Jakuba Mortkowicza, która wydała m. in. "Tańce polskie", "Paschę. Pieśń o Zmartwychwstaniu Pańskim", "Piastów" i "Obrzędy polskie". tekst za D.U.