Powieść biograficzna o Rafale Józefie Czerwiakowskim (1743 - 1816)
Był pierwszym w Polsce organizatorem kształcenia chirurgów. Został profesorem Anatomii, Chirurgii i Położnictwa w reformowanej przez Hugona Kołłątaja Akademii Krakowskiej. Rozpoczął pracę jako chirurg w szpitalu św. Łazarza, tworząc pierwszą w Polsce uniwersytecką Katedrę Chirurgii i Położnictwa w Krakowie (do 1785 także anatomii). W tym czasie za wstawiennictwem prymasa Michała Poniatowskiego został przez papieża zwolniony ze ślubów zakonnych. W 1785 roku król Stanisław August Poniatowski nadał mu tytuł „nadwornego konsyliarza”.
W czasie insurekcji kościuszkowskiej pełnił funkcję naczelnego chirurga wojsk polskich (został naczelnym lekarzem w Głównym Lazarecie w Krakowie)[5]. W 1803 roku opuścił katedrę z powodu choroby i zaczął pisać pracę „Narząd opatrzenia chirurgicznego”, która stała się pierwszym podręcznikiem chirurgii teoretycznej i praktycznej w języku polskim. Był wynalazcą kilku narzędzi chirurgicznych np. gnipsu (noża zakończonego główką używanego do rozcinania ran) i wyciągu do leczenia złamań kości. Był prekursorem ortopedii w Polsce. Dzięki zasługom dla chirurgii polskiej został nazwany „ojcem chirurgii polskiej”.
Zajmował się też działalnością dobroczynną. Był lekarzem studentów mieszkających w bursach, ubogich leczył bezpłatnie. Posiadał dużą kolekcję książek i instrumentów chirurgicznych, które w testamencie zapisał Akademii Krakowskiej.Obecnie (2022) takie narzędzia jak: żelazne żegadła (kautery) i kulociągi ze zbiorów Rafała Czerwiakowskiego znajdują się wśród eksponatów w Muzeum Historii Medycyny Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum, które od 1992 roku ma swoją siedzibę w Domu Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego przy ulicy Radziwiłłowskiej 4.
Gratka dla zainteresowanych dziejami medycyny.
Wydawnictwo: Czytelnik, 1979
Format: 200 x 125 mm, 213s.
Stan bardzo dobry, nieznaczne otarcia papierowej obwoluty, malutka pieczątka z tyłu strony tytułowej.
