POZNAŃ, WIELKIE KSIĘSTWO POZNAŃSKIE, ŚLASK, BRANDENBURGIA. Tabelle porównania wartości nowych srebrników i monety nieaktualnej, względem będącej jeszcze w kasie śląskiej, pruskiej i poznańskiej, oraz brandenburskiej monety zdawkowej. Tekst polsko-niemiecki, wydany przez Ministerstwo Handlu, Ministerstwo Skarbu, Ministerstwo Przychodów, Berlin 15 XI 1821. Niezwykle ciekawy dokument. Nie tylko do historii numizmatyki, ale i inflacyjnej operacji Prus na własnej walucie; str. 8, folio; stan bdb., BARDZO RZADKIE.
W 1821 r. Prusy kolejny raz w historii popsuły swoją monetę. Wprowadziły do obiegu talara o pomniejszonej wadze. Zamiast przyjętej w XVIII w. wagi ok. 23 gramów, nowy miał tylko 5/7poprzedniego czyli ok. 16 gramów. Należało więc uporządkować system obiegu pieniądza w Prusach, zwłaszcza że monety śląskie były bite według innej stopy aniżeli brandenburskie. Dodatkowy zamęt wprowadzało różne ich nazewnictwo. Nawet przy monetach tej samej miary. Ten edykt finansowy dzielił się na 4 części. W pierwszej ustanowiono kursy: nowy talar liczył 30 srebrników (tak w oryginale), a srebrnik 12 nowych pensów miedzianych. Ustalono też kurs groszy poznańskich. Na jednego talara wchodziło 180 sztuk groszy miedzianych Wlk. Ks. Poznańskiego. W części drugiej są dwie tablice, jak przeliczać gorsze poznańskie na dawne srebrne grosze i miedziane szelągi pruskie i kuranty, czyli talary o wartości 24 groszy. Druga tabela przelicza grosze poznańskie na nową monetę zdawkową. To samo przeliczenie stosowane było do monet śląskich: m. in. dytków (tak w oryginale) i greszli.
