Medal za Ratowanie Ginących, od 1928, Warszawa; Orzeł, ...

II Rzeczpospolita (1918–1939), Medal za Ratowanie Ginących, od 1928, Warszawa; Orzeł, RZECZPOSPOLITA POLSKA, na stronie odwrotnej wieniec, w którym ZA / RATOWANIE / GINĄCYCH, na obrzeżu nabita punca mennicy i Ag0,950, odznaczenie jednoczęściowe, mocowane na wstążkę, brak łącznika i wstążki; srebro, 35.2 mm, 22.53 g; głęboka rysa na stronie głównej, usunięty łącznik.
Medal ustanowiony pierwotnie w 1828 roku przez Mikołaja I, przywrócony rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 roku. Medal mógł być nadawany Polakom, jak i cudzoziemcom, w nagrodę zasług, położonych przy ratowaniu polskich obywateli w kraju, jak i za granicą, często z narażeniem własnego życia. Medal nadawał Minister Spraw Wewnętrznych, który mógł przekazać uprawnienia wojewodom i Komisarzowi Rządu Warszawy. Odznaczony mógł otrzymać Medal kilkukrotnie, wtedy za każde kolejne nadanie otrzymywał pięciopromienną gwiazdę, którą umieszczał na wstążce. Odznaczeni otrzymywali Medal bezpłatnie.