Za panowania Zygmunta Starego, w latach 1526-1528 została przeprowadzona najważniejsza być może reforma monetarna w historii polskiego pieniądza. Wprowadzono nowoczesny, sprawnie funkcjonujący system oparty na pełnowartościowej monecie – srebrnej i złotej. System monetarny Zygmunta Starego reprezentowały: denary, ternary, szelągi, półgrosze, grosze, trojaki, szóstaki, talary (jeszcze medalowe) i dukaty. Król doprowadził do unii monetarnej Korony i Prus Królewskich. System pieniężny Wielkiego Księstwa Litewskiego funkcjonował natomiast oddzielnie (4 grosze litewskie równały się 5 groszom polskim). Zygmunt Stary odcisnął piętno nie tylko na mennictwie polskim (jako król polski) oraz w mennictwie litewskim (jako wielki książę litewski). Pozostawił po sobie ślad również w mennictwie śląskim jako książę głogowski, bijąc (być może) halerze i (z pewnością) grosze głogowskie w latach 1505 i 1506.
Półgrosze koronne Zygmunta Starego z roku 1507 to pierwsze polskie (w ścisłym tego słowa znaczeniu) monety datowane. Były one bite w mennicy krakowskiej na podstawie ordynacji z roku 1507, ze srebra próby 6-łutowej, ważyły średnio 1,029 g i zawierały 0,386 g czystego kruszcu. Na awersie półgroszy koronnych umieszczano koronę i napis otokowy z datą. Na rewersie Orła Białego i napis otokowy. Emitowano je w latach 1507-1511. Półgrosze litewskie bito w mennicy wileńskiej w latach 1508-1529, na stopę litewską. Ich stosunek do półgroszy koronnych wynosił 4 : 5. Były bite ze srebra próby 6-łutowej, ważyły średnio 1,287 g i zawierały 0,482 g czystego srebra. Na ich awersie był umieszczany herb Litwy – Pogoń oraz napis otokowy (z datą). Na rewersie – Orzeł Biały i napis otokowy.
