Odmiana bez sygnatury pod popiersiem.
Ostatni z talarów Augusta III Sasa, wybity w roku śmierci króla w mennicy drezdeńskiej.
Zdrowy talar z naturalnie połyskowym miejscowo przetartym tłem.
Moneta w przyjemnej dla oka, miejscowo barwnej patynie. Zdecydowanie ponadprzeciętna.
Awers: popiersie władcy w prawo
D G FRID AUGUST REX POL D S I C M A & W
Rewers: ukoronowane tarcze herbowe w ozdobnym kartuszu, poniżej inicjały FWôF, Fryderyka Wilhelma ô Feral
SAC ROM IMP ARCHIM ET ELECTOR
Średnica 41 mm, waga 28.10 g
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
