Alfred Lenica, ŻARLIWE GRACJE, 1958-1967

80,0 x 92,0cm - olej, płótno sygn. p.d.: Lenica

sygn. na odwr. na płótnie l.g.: ŻARLIWE GRACJE, p.g.: A. LENICA | WARSZAWA | 1958-1967 | PARIS

W obrazie Żarliwe gracje Alfred Lenica sięgnął po znany od starożytności motyw „Trzech Gracji“. W mitologii greckiej, Charyty (w rzymskiej – Gracje) to boginie wdzięku, piękna i radości. W sztuce przedstawiane były jako tańczące, zmysłowe kobiety, których uroda odpowiadała ideałom piękna epoki. Wśród najbardziej znanych, wymienić można Trzy gracje Rafaela Santi czy Petera Paula Rubensa. Alfred Lenica potraktował temat w sposób charakterystyczny dla swojego stylu, pokrywając płótno rozwibrowanymi, dynamicznymi formami, które kojarzą się z organicznymi kształtami. To nadany przez artystę tytuł prowokuje do interpretacji i w plątaninie abstrakcyjnych plam i linii każe szukać trzech „żarliwych Gracji“.

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Alfred Lenica (Pabianice 1899 - Warszawa 1977) uczył się prywatnie rysunku i malarstwa w pracowniach Artura Hannytkiewicza i Piotra Kubowicza w Poznaniu (1925-1928). W latach 30. malował obrazy figuratywne, nawiązujące w stylistyce do kubizmu. Nieco później uległ wpływom surrealizmu, który, pomijając lata socrealizmu, stanie się dlań najpoważniejszym obszarem poszukiwań malarskich. Od połowy lat 40. utrzymywał stałe kontakty z kręgiem „Grupy Krakowskiej“, przyjaźnił się z Jerzym Kujawskim. Po przeniesieniu się do Poznania, w 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy „4F+R“ (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm). Jest autorem pierwszego polskiego obrazu taszystowskiego (Farby w ruchu, 1949, tempera). W okresie socrealizmu włączył się w nurt oficjalnej sztuki, pracując jednocześnie jako organizator życia artystycznego, prezes Okręgu Poznańskiego ZPAP (1948-1950) i jednocześnie kierownik Pracowni Sztuk Plastycznych tamże. W końcu lat 50. przeniósł się do War-szawy i również tu do 1969 pełnił kierownicze funkcje w ZPAP. W drugiej poł. lat 50. ponownie - po eksperymentach z lat 40. - uprawiał informel, malując chętnie techniką drippingu. Około 1958 wypracował indywidualny, charakterystyczny dlań styl wirujących, kolorowych, niekiedy kaligraficznie opracowanych form, które dynamicznie wypełniały pola obrazów. Tworzył je techniką zbliżoną do surrealistycznej dekalkomanii. Styl ten stał się znakiem rozpoznawczym artysty do końca życia. W swych obrazach nie unikał kształtów nawiązujących do form naturalnych (jego malarstwo nazywano „biologicznym“), a w latach 70. niekiedy włączał do kompozycji motywy figuralne. Wystawa retrospektywna artysty odbyła się w Galerii Zachęta w Warszawie w 1974.