Jan Cybis (1897 - 1972), Spacer, 1959

olej, płótno; 65 x 81 cm;
sygn. p. d.: "J. Cybis";
sygn., dat. i opisany na odwrocie: "JAN CYBIS - WARSZAWA / ul. Karowa 14 / „SPACER” 1959 r. 65 x 81"

Proweniencja:
kolekcja prywatna, Austria

Obraz wystawiany:
- Jan Cybis. Katalog wystawy , Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa, luty - marzec 1965
- Jan Cybis 1897-1972 , Galerie C. Bednarczyk, Wiedeń, 26.06. - 10.07. 1973

Obraz reprodukowany:
- Jan Cybis obrazy olejne, akwarele, rysunki. Katalog , Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1965, s. 35, nr kat. 288, il. 288 (il. cz.-b.)
- Jan Cybis. Katalog wystawy , Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1965, s. 65, nr kat. 41, il. 14 (il. barwna)
- Jan Cybis 1897-1972. , Galerie C. Bednarczyk, Wiedeń 1973, s. 25, il. 11. (il. cz.-b.)
- Jan Cybis 1897-1972 , E. Surm-Bednarczyk, Wiedeń 2014, s. 28. (il. barwna)

Bibliografia:
Dobrowolski T., Nowoczesne malarstwo polskie , t. 3, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków, 1964.

Praca z dojrzałego okresu twórczości czołowego polskiego kolorysty. Obraz „Spacer” doskonale znany jest w literaturze i katalogach prac artysty. Uczestniczył m. in. w znaczącej, indywidualnej ekspozycji obrazów Cybisa w Muzeum Narodowym w Warszawie. Kompozycja została namalowana szerokimi pociągnięciami pędzla z mocno zaznaczoną impastami powierzchnią płótna. Doskonale oddaje stylistykę kapistowską, w tym odejście od odwzorowywania natury na rzecz indywidualnej, malarskiej ekspresji na temat widzianego i przeżytego motywu. Kolor staje się narzędziem służącym do uchwycenia wrażeń, ale i oddania emocji twórcy. Tadeusz Dobrowolski ciekawie zauważył: „w jego płótnach treść i forma pochłaniają się wzajemnie, tworząc jedno, to znaczy nowy przedmiot - obraz”. Dodawał: „w pejzażach […] martwych naturach, pojawiało się często sporo miejsc niedookreślonych i z realistycznego punktu widzenia niejasnych, istniejących tylko jako plama czy smuga farby, to jednak całość, malarsko interesująca, sprawiała wrażenie struktury logicznej, statycznej i trwałej.[…] Forma przestrzenna, bryła i kontur rozpływały się w gęstej, chropawej, wielobarwnej masie”.
W 1957 roku artysta powrócił jako wykładowca na Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie oraz zamieszkał w nowym lokum z pracownią na ulicy Karowej. Rok później uczestniczył w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Krajów Socjalistycznych w Moskwie, a trzy lata później w Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu, gdzie zaprezentował pięć swoich płócien.