Piotr Latoska (1911-2004), "Brzemienna", ok. 1960

gips patynowany, wys. 66 cm.
Stan zachowania: dr. ubytki patyny.
Rzeźba ze zbiorów rodziny artysty.

Rzeźbiarz urodzony w Rudzie Śląskiej, uczeń krakowskiej ASP. W młodości odbył trzyletnią praktykę rzemieślniczą u mistrza ślusarskiego Antoniego Sieronia i na początku lat 30. podjął pracę jako ślusarz. Rzeźbą zainteresował się w 1938, początkowo jego materiałem rzeźbiarskim była glina, z czasem zaczął rzeźbić w węglu. W latach 40. rozpoczął zajęcia w Szkole Rzeźby w Węglu prowadzonej w Rydułtowach przez Ludwika Konarzewskiego. Zachęcony przez Reinholda Domina, prowadzącego w Rudzie Śląskiej szkołę rzeźby i uzyskawszy w 1949 stypendium Związku Zawodowego Górników, podjął studia na Wydziale Rzeźby krakowskiej ASP u Xawerego Dunikowskiego. Dyplom uzyskał w 1955. W 1953 brał udział w budowie Pomnika Czynu Powstańczego na Górze św. Anny wg projektu Dunikowskiego. Po studiach podjął pracę w kopalni (do 1971) i kontynuował twórczość artystyczną. Był instruktorem w sekcji rzeźby w ogniskach plastycznych. Jego rzeźby w węglu przedstawiały świat, który znał - ludzi pracy, górników, hutników. Był autorem m.in. rzeźb "Siedząca" i "Łucznik" w Galerii Rzeźby Śląskiej w Parku Śląskim w Chorzowie, niestety nie zachowanych. Wykonał gipsowe popiersie Jerzego Ziętka, prezydenta Gottwalda. Około 1978 zainteresował się płaskorzeźbą, ulubionym tematem jego prac wykonanych w miedzi były sceny historyczne z czasu powstań śląskich i okupacji hitlerowskiej, motywy ze świata muzyki, sceny religijne.
(Lit.: "Piotr Latoska. Wystawa w 90. rocznicę urodzin artysty", oprac. redakcyjne Ewa Brol, katalog wystawy wyd. staraniem Urzędu Miasta Ruda Śląska, Ruda Śląska 2001).