Wacław Bębnowski (1865-1945), “Wędrowiec – Powstaniec”, 1925 r. terakota;

Znakomita, kolekcjonerska, duża rzeźba przedstawiająca starego wędrowca – powstańca przy kapliczce. Rzeźba w formie wazonu. Autorem tej rzeźby jest jeden z najważniejszych ceramików polskich 1 połowy XX w. Wacław Bębnowski (1865-1945). “Wędrowiec – Powstaniec”, 1925 r. Terakota patynowana na kolor zbliżony do spatynowanego brązu. Sygnowana z boku podstawy: W. Bębnowski / 1925. Wysokość: 58 cm, podstawa: 28 x 17 cm. Na jednym ze zdjęć jest strona z monograficznego albumu o Wacławie Bębnowskim autorstwa wybitnej znawczyni twórczości Bębnowskiego Pani Krystyny Kotuli, na zdjęciu jest rzeźba “Wędrowca” z 1904 r. Drobne różnice w szczegółach poszczególnych egzemplarzy rzeźb, wykonanych w różnych latach przez Bębnowskiego, mogą się różnić. Artysta własnoręcznie modelował prace i praktycznie zawsze zmieniał kilka szczegółów w obiekcie nadając mu cechy jednostkowego, unikatowe. Stan bardzo dobry. Rzeźba po profesjonalnej konserwacji. Fragment tylnej części wlewu wazonu został dorobiony. Naprawione niewielkie pęknięcie na głowie powstańca. Zaretuszowane zostały przetarcia patynowania.

Wacław Bębnowski należał do generacji artystów, którzy tworzyli oblicze młodopolskiej rzeźby. Artysta w latach 1888-97 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Studia odbywał z przerwami, przebywając w 1895 roku w Paryżu, a w kolejnych latach w Monachium. W ostatnich latach XIX wieku wystawiał swoje rzeźby w warszawskim Salonie Krywulta i Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. Bębnowski od 1903 prowadził wytwórnię rzeźb i wazonów artystycznych w Służewie na Kujawach. W 1905 osiadł w Aleksandrowie Kujawskim, gdzie kontynuował swoją działalność artystyczną. Jego figurki i wazony cieszyły się dużą popularnością, początkowo w pobliskim Ciechocinku i Warszawie, także Krakowie, a potem w Berlinie i Londynie, gdzie autor wysyłał swoje rzeźby. Wacław Bębnowski był najmłodszym z czworga dzieci, ze względu na słabe zdrowie edukację odbierał w rodzinnym domu, wtedy też zauważono jest szczególne zainteresowanie sztuką. Dzięki przyjacielowi rodziny, malarzowi Janowi Chruckiemu, rodzice zdecydowała się posłać syna na studia artystyczne w Szkole Malarstwa i Rzeźby w Moskwie. Jednak ze względu na wychowanie w duchu patriotycznym, w roku 1888 r. przeprowadza się do Krakowa i podejmuje studia w Szkole Sztuk Pięknych, podówczas kierowanej przez Jana Matejkę. W okresie tym ma swoje pierwsze wystawy. Pod koniec lat 90 XIX wieku przeprowadza się do Warszawy, gdzie podejmuje współpracę z artystami takim Zygmunt Otto, artystą specjalizującym się w rzeźbie architektonicznej. Kluczowym momentem w karierze młodego rzeźbiarza było spotkanie z Leonem Wodzińskim, którego poznaje w czasie pobytu w Paryżu, ten zatrudnia go do renowacji kościoła św. Jana Chrzciciela w Służewie. Ze względu na długość trwania prac, artysta wraz z żoną przenosi się na Kujawy i decyduje się osiąść tam na stałe. W 1905 r. nabywa majątek w Aleksandrowie Kujawskim, gdzie mieszka aż do śmierci. Oprócz tworzenia rzeźb dla lokalnych świątyń trudni się także sztuką użytkową, przede wszystkim ceramiką. Po zakończeniu I wojny światowej artysta rozpoczyna pracę dydaktyczną w gimnazjum w Aleksandrowie Kujawskim. Wraz z wiekiem wystawiał coraz rzadziej, a pogarszające zdrowie nie pozwoliło mu na kontynuowanie pracy artystycznej.