Alicja HALICKA (1894 - 1975), Kubizująca martwa natura z instrumentem smyczkowym; druga dekada XX w

technika mieszana, (gwasz, tusz (?)), papier; 23 x 14,5 cm
sygn.

Proweniencja: zakup antykwaryczny, kolekcja prywatna Śląsk

Malarka, ilustratorka, dekoratorka wnętrz, projektantka scenografii do sztuk teatralnych i baletów, autorka książki "Wczoraj", opisującej wspomnienia z okresu paryskiego autorki oraz jej męża, malarza Ludwika Marcoussisa.
Lekcje malarstwa i rysunku brała u Wyczółkowskiego, Weissa i Pankiewicza w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej. W 1912 kontynuowała naukę w Monachium, następnie w Paryżu w Académie Ranson.
W Paryżu przyjaźniła się m.in. z Apollinaire'em, znała Georges'a Braque'a, André Bretona, Maxa Ernsta i Jeana Arpa. Utrzymywała kontakty z twórcami École de Paris – Eugeniuszem Zakiem, Moïsem Kislingiem, Keesem van Dongenem i Jules'em Pascinem. W latach dwudziestych projektowała dekoracyjne tkaniny i tapety. Realizowała projekty dla najważniejszych teatrów operowych i baletowych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Przebywając w Stanach Zjednoczonych, współpracowała z czasopismami „Harper's Bazaar” i „Vogue”, ilustrowała książki. Swoje prace wystawiała w galeriach w Paryżu, Londynie, Warszawie, Neapolu, Bombaju, Rzymie, Ankarze i wielu innych. Malowała głównie portrety, pejzaże i martwe natury.
We wczesnej fazie twórczości zasadniczy wpływ na malarstwo Halickiej wywarła estetyka kubizmu. Powstawały wówczas portrety i martwe natury o zsyntetyzowanych, zgeometryzowanych formach i wąskiej, ciemnej tonacji kolorystycznej zdominowanej przez brązy i szarości.