Wymiary: 138 x 82 cm
sygnowany i datowany trudno czytelnie p.d.: 'A. Kędzierski | 1890'
Dzieło jest pierwotną wersją najbardziej znanego obrazu Kędzierskiego z 1891 roku.
Pochodzenie
kolekcja prywatna, Polska
Literatura
porównaj: Elżbieta Charazińska, Apoloniusz Kędzierski (1861-1939), katalog wystaw monograficznych, Muzeum Okręgowe w Radomiu, Muzeum Narodowe w Warszawie, Lublin 1981, nr kat. 31-32 oraz 210, il. 14
Biogram
W 1877 roku został przedstawiony Józefowi Brandtowi i jako jego uczeń wszystkie wakacje spędzał w posiadłości tego malarza w Orońsku. Został skierowany do warszawskiej Klasy Rysunkowej, gdzie do 1885 roku studiował malarstwo u Aleksandra Kamińskiego i Wojciecha Gersona. Dzięki pomocy finansowej Brandta wyjechał na dalsze studia do Monachium. W Akademii Monachijskiej studiował w latach 1886-87 i być może w 1888 roku w pracowni Nikolausa Gysisa. Powrócił na stałe do Warszawy około 1889. W 1902 wyjechał w podróż po Europie. Zwiedził m.in. Belgię, Francję, Włochy, odwiedził Wiedeń i Budapeszt. Czynnie uczestniczył w życiu artystycznym. Należał do towarzystw artystycznych: Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", Odłam, Pro Arte i Klubu Akwarelistów Polskich. W latach 1894-96 i 1903-15 był członkiem komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, a także Rady Instytutu Propagandy Sztuki. Malował sceny wiejskie i rodzajowe, krajobrazy, portrety oraz kwiaty. Stworzył wiele nastrojowych wizerunków dziewcząt łowickich i sylwetek rybaków. W późniejszym etapie kariery posługiwał się już głównie akwarelami. Wiele uwagi i czasu poświęcał studiom plenerowym. Na przełomie wieków wykonał także polichromie do kościołów w Sobocie, Głuchowie, Mydłowie Opatowskim oraz w katedrze we Włocławku, a także dekoracje wnętrz kilku warszawskich kawiarni.
